theranforgotten

Wnętrzem zamku o pustkich korytarzach wydrążonych wiekami zapomnienia, przed samotnością ucieka w ciemną noc hrabia przytłoczony klątwą istnienia. Dzwon dlań już nie uderzy, nie obudzi. Słońce jego twarzy ciepłem nie splami. Orlok który zimnym głodem się trudzi, szuka towarzyszy między cieniami. Lecz cieniem on sam, cieniem swego życia, milcząc on, rzuca się w grobu posłanie, by uciec cierpieniu, szuka ukrycia by trupim snem ukoić to nietrwanie. Lecz oto Bremen nadzieją go zbudził i odmiany wiatr przez morz